Wie ben ik en wat is mijn levensverhaal?
Ik ben Stefaan, getrouwd met Anja en heb 2 schatten van kinderen, Febe & Xander.
Ikzelf ben hoogsensitief (HSP) en ben opgegroeid in een narcistische familie. Het was moeilijk om in deze omgeving mezelf te kunnen en mogen zijn. Het gevolg hiervan was dat ik een soort van kameleon werd, gespecialiseerd in mezelf constant aanpassen aan wat de anderen van mij verlangden of wat ik dacht dat er van mij verlangd werd.
Ik zag het als één van mijn taken het de andere naar hun zin maken, te pleasen, in de hoop graag gezien te worden, affectie, liefde, warmte en geborgenheid te vinden. Met andere woorden te mogen genieten van een warm, veilig nest. Ik wou zò graag gezien, gehoord worden en geliefd zijn. Ik was naarstig naar iets op zoek waarvan ik nu besef dat mijn ouders, familie en omgeving mij dit niet konden geven, iets wat heel veel littekens heeft nagelaten.
Wat ik toen echter niet besefte was dat ik daardoor beetje bij beetje verder van mezelf weg liep tot ik mezelf niet meer “her”kende. Dit zorgde ervoor dat ik in een burn-out terecht kwam, ik kampte met heel wat angsten en diende terug op zoek te gaan naar wie ik werkelijk ben en wat mijn missie hier is. Het was een heel confronterende periode maar deze leerde me ook naar binnen te kijken en veel in mezelf te ontdekken. Kwaliteiten waarvan ik niet wist of besefte dat ik ze bezat.
Door al de angsten die ik doorleefde en waarmee ik aan de slag ging, werd mijn rugzak beetje bij beetje lichter, hervond ik mezelf en leerde ik mijn ware-ik stapje voor stapje terug kennen. Het maakte dat ik meer beslissingen ging nemen vanuit wat ik wou en die beter paste bij waar ik voor stond. Ik deed de dingen niet meer omdat anderen dit van mij verlangden of omdat ik dacht dat het zo hoorde maar omdat ik er zelf volledig achter stond, wat anderen er ook van dachten of van zeiden.
Wat mij opviel was dat mensen in weerstand gingen en mij probeerden te overtuigen om de dingen terug te doen zoals ik ze altijd had gedaan. Ze praatten mij schuldgevoel aan en lieten mij verstaan dat ik nog alleen aan mezelf dacht. Ondanks wat ze me zeiden volgde ik steeds meer mijn eigen pad en probeerde ik vaker trouw te blijven aan wat goed voelde en bij me paste. Ik begon het minder te zien als een daad van egoïsme en meer als gezonde zelfzorg. Ik durfde mezelf steeds vaker de vraag te stellen, wil ik dit, kan ik dit en heb ik er de energie voor?
Een belangrijke les die ik tevens meekreeg was dat ik voor een stukje het product was van mijn omgeving, maar zeker ook dat ik mijn eigen grootste criticus of interne saboteur was. Ik leerde door allerlei cursussen, workshops, therapieën en coachingsessies om mijn angsten onder ogen te zien. Om ze te voelen en te doorleven en er daardoor anders mee om te gaan.
We leren vaak om weg te lopen of te vluchten van onze angst, deze met andere woorden te negeren, in de hoop dat deze dan verdwijnt en nooit meer de kop op steekt. Vaak vluchten we dan in sport, alcohol, emo-eten, drugs, medicatie of seks. Het zijn allemaal manieren om niet met onze emoties bezig te moeten zijn. Maar als ik één ding heb geleerd, is dat wegvluchten van je emoties niet helpt. Het zorgt er alleen maar voor dat de emotie steeds “luider gaat klinken” omdat je onderbewuste je wilt laten inzien dat het tijd is er iets mee te doen. De emoties met andere woorden te transformeren, de angst onder ‘ogen’ komen en deze te leren aanvaarden. Ze gewoon te laten zijn. Op deze manier maken we beetje bij beetje onze rugzak leeg.
Een groot deel van de angsten en trauma’s waarmee we geconfronteerd worden dragen we deels mee vanuit onze conceptie of ontstonden al vroeg tijdens onze jeugd. Zo is de moederlijn voor 80% verantwoordelijk voor de trauma’s die van generatie op generatie doorgegeven worden tot iemand beslist om ze te transformeren (familiedynamiek). Een voorbeeld hiervan zijn de angsten waarmee je ouders, en voornamelijk je moeder, kampte of iemand die bij de geboorte reeds moest vechten om in leven te blijven. Een aanzienlijk deel van onze angsten en trauma’s ontstaat ook uit de alleengeboren tweeling. Maar angsten en trauma’s kunnen zich ook manifesteren in de loop van ons leven. Ik denk dan onder andere aan een vriend of familielid die zelfmoord pleegde, een ouder die op jonge leeftijd stierf, een relatie die beëindigd werd zonder dat we het zagen aankomen, pestgedag dat we moesten ondergaan of het feit dat we thuis geen emotionele steun of verbinding hebben gekregen,...
Wanneer je dan naar de angst leert te “kijken”, er leert mee om te gaan en je ze kan transformeren, word je beetje bij beetje emotioneel bevrijd. Zo leer je jezelf beter kennen en kom je op deze manier steeds dichter bij je ware-ik en de beste versie van jezelf.
